Een powervrouw... op sokken

Iemand noemde mij laatst een powervrouw, omdat ik de baas ben van mijn eigen onderneming. Dat is superleuk om te horen en mijn ego hoor je ook niet klagen. En dan te bedenken dat ik er mijn hand niet voor omdraai, een eigen onderneming. Gewoon een kwestie van doen wat van nature in je zit. Zei zij een tikkie nonchalant, inclusief hair-toss. Maar voordat jullie nu denken: wat blaast díe dame hoog van de toren, mijn ego en ik kennen ook grote onzekerheden. 

Zoals bij zovelen was ook bij mij een aantal jaren geleden de spreekwoordelijke emmer vol en viel ik pats-boem in een enorme dip. Burn-out, overspannen, depressief, geef het beestje maar een naam. Gelukkig kwam het door intense therapiesessies, veel jankconcerten, een flinke dosis soulsearching en vooral veel tijd toch allemaal goed, waardoor ik op mijn 40e weer mijn zekere zelf was en ik me bij de KvK inschreef. Hoera!

Niet zo dapper
Toch bleef er één ding hardnekkig de kop opsteken. Iets waar ik sindsdien nog altijd last van heb: heimwee. Erge heimwee. Niet van: goh, na twee weken kamperen wil ik wel weer eens op huis aan, maar meer: lichte (en soms ook zware) paniek als ik meer dan een uur van huis ben. Terwijl ik op mijn twintigste nog dapper en alleen met de bus naar Spanje vertrok om twee maanden stage te lopen in een hotel, lig ik nu wakker van een uitje naar een andere provincie.

Inmiddels gaat het goed als ik met partner en gezin ergens naartoe ga. Zij kennen mijn eigenaardigheden en snappen dat ik altijd met Google Maps op schoot zit om te kijken hoe lang de reis nog duurt. Ja, ook als we naar de IKEA gaan. Dat gaat inmiddels zelfs zo goed dat we afgelopen jaar op vakantie gingen naar Oostenrijk en deze zomer met de boot naar Engeland gaan! So far, so good.

Welk ego?
Tot ik onlangs op basis van een proefopdracht werd geselecteerd om SEO-teksten te schrijven voor HEMA. ‘Kom je dan-en-dan naar de workshop op ons hoofdkantoor in Amsterdam? Leuk, zien we je daar!’ En waar de meeste van jullie zo'n afspraak fluitend in je agenda noteren, brak bij mij het zweet uit. Oh shit. Amsterdam. Anderhalf uur rijden. Alleen. Over al die moeilijke snelwegen. In het donker. File. Misschien kan ik het niet vinden. Misschien raak ik in paniek … Ik raak vast in paniek … Niet zo héél powervrouwerig dus en mijn nonchalante ondernemersego was in geen velden of wegen te bekennen.

Maar, de kans laten schieten om een workshop bij te wonen op het hoofdkantoor van een van de grootste ketens in Nederland, is ook zoiets. En het is zo’n toffe opdracht! En de workshop zelf lijkt me ook superleuk. Oplossing: broer ingeschakeld als chauffeur en mentale ondersteuning en op naar Amsterdam. De workshop was erg leuk, het hoofdkantoor fantastisch en ik ben helemaal klaargestoomd om vanaf februari volop te gaan schrijven voor HEMA.

Ik een powervrouw? Als het maar bij daglicht is in een straal van 50 km.