Multi-tasken level 10
Tot een paar weken geleden. Toen ik werd gebeld door een nieuwe opdrachtgever en ik met een berg was op mijn arm eerst de telefoon overal aan het zoeken was, zat kind 1 zingend op de badkamer en rende kind 2 wild zwaaiend met Lego-vliegtuigen op en neer door de kamer. In drie minuten tijd gebeurde er van alles tegelijk en tegen beter weten in probeerde ik alles in dat ene moment ook tegelijk op te lossen. Niet verstandig, want daardoor maakte ik een grote blunder. Het leverde de volgende niet zo ideale situatie op.
Opdrachtgever: ‘Ik heb wellicht een opdracht voor het schrijven van zeven commerciële teksten, zou je mij nu een globale inschatting kunnen geven van de tijd die je daarvoor nodig hebt?’
Kind 1 vanuit badkamer: ‘Mama!’
Ik: ‘Voor hoeveel teksten?’
Kind 2: ‘We storten neer, we storten neer! Aaaahh!’
Opdrachtgever: ‘Het gaat om zeven teksten.’
Kind 1: ‘Mama! Ik heb gepoept en het wc-papier is op!’
Ik: ‘Eh… ik denk ongeveer eh….’
Kind 2: ‘Ieiennjeeeewwww! We maken een noodlanding!’
Kind 1: ‘Mamaaaaa!’
Ik: ‘Eh… 2,5 uur!’
Opdrachtgever: lange stilte. ‘2,5 uur?’
Ik: wild en agressief gebarend naar kind 2 dat hij nú wc-papier naar zijn zusje moet brengen: ‘Ja, ik denk het wel ongeveer.’
Kind 2 kijkt naar me alsof ik niet helemaal goed ben: ‘Wat bedoel je mama?’
Opdrachtgever: ‘Nou, dat is wel heel snel! Zoveel tijd heb ik zelf nodig voor één tekst, haha.’
Ik: sissend naar kind 2: ‘WC-PAPIER! Naar boven brengen!’
Kind 2: Rolt met ogen, zucht en stampt naar boven met wc-rol onder arm.
Ik: ‘Oh eh… ja het ligt er natuurlijk een beetje aan wat voor soort teksten het zijn, maar eh…ik denk wel zoiets.’
Opdrachtgever: ‘Nou, dat is mooi, ik zal het noteren en dan hebben we nog contact.’
Ik : ‘Zucht.’
Niet zo professioneel
Nadat de billen waren gepoetst en de rust weer over het huishouden was neergedaald, nam ik even een kwartier de tijd om een weloverwogen inschatting te maken voor het schrijven van de teksten. Die 2,5 uur die ik in het wilde weg geroepen had, waren natuurlijk veel te weinig. Wat ik hád moeten zeggen was: ‘Ik ga er even over nadenken en zet het vandaag nog op de mail’. Maar dat had ik niet gedaan. Met het schaamrood op de kaken e-mailde ik de opdrachtgever alsnog en legde ik de situatie uit, mét een uitgebreide en serieuze inschatting van mijn uren. Ervan uitgaand dat ik wel kon fluiten naar deze opdracht door zo’n onprofessionele fout, wachtte ik met enige spanning op een antwoord.
Dat kwam na een paar dagen met de verlossende woorden: ‘No worries, waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Tot volgende week!’
