Wie is hier de piloot, jij of ik?

Misschien ken je het wel: je voelt een steek in je hoofd of een korte pijnscheut rond je borstgebied. Je schrikt misschien even, maar het is niks om je zorgen over te maken. De meeste mensen staan er een seconde bij stil en gaan weer verder met hun dag.

Ik hoor helaas niet bij die mensen. Als ik een krampje, prikkel of spiertje voel op of rond mijn borst, kan ik net zo goed al mijn afspraken afzeggen en het ziekenhuis vast bellen dat ik er waarschijnlijk aankom. Hypochonder zeg je? Dat zou kunnen. Of op z'n minst hypochondrische trekjes. Lastig is het wel, want zodra ik zoiets voel, krijg ik een stoot adrenaline, breekt het zweet me uit en ben ik de rest van de dag van slag. Want ik DENK er automatisch, in minder dan een seconde, van alles bij. Het is m'n hart. Ik ben er geweest, dit was het dan, sayonara.

Jouw voortbestaan
Maar ik las vandaag het volgende:
Er is geen enkele lichaamscel die bij het zien van een ziekte of kwaal tegen jou zegt: bekijk het maar, het heeft nu toch geen zin meer, ik kap ermee. In tegenstelling. Iedere lichaamscel is continu voor jou bezig om voor jou te zorgen zodat jij kunt voortbestaan.

Oh.

We got this
Dus terwijl ik in de paniekstand schiet, angstig word en denk te weten dat mijn laatste uur heeft geslagen, denken mijn lichaamscellen waarschijnlijk: mens, bemoei je er niet mee, je maakt het alleen maar erger. Eet jij nou maar gezond en beweeg regelmatig, dan doen wij de rest. We got this.

Het is een beetje hetzelfde als vliegangst. Als ik met het zweet in de bilnaad in het vliegtuig zit, vertrouw ik de piloot voor geen meter. We gaan vast neerstorten omdat hij even niet oplette. Of je zult zien dat er niet genoeg brandstof is. Het liefst zou ik naar de cockpit lopen om de piloot te waarschuwen dat er een behoorlijk stevige wind staat en de kans heel hoog is dat we ter aarde storten en of hij wel goed oplet voor die andere vliegtuigen. Terwijl híj toch echt degene is die heel goed in staat is het vliegtuig veilig aan de grond te zetten, daar heeft hij heel lang en heel intensief voor geleerd. Ik niet.

Niet in de weg staan
Zo is het ook met mijn lichaam. Dit ingenieuze, superintelligente netwerk van miljarden cellen, processen en verbindingen weet feilloos en tot in detail hoe het moet functioneren. Dat doet het al jaren. Een snijwond in mijn vinger geneest vanzelf en bedorven kip in mijn maag wordt zonder pardon weer terug naar boven gestuurd. Ik kan er wel bij gaan staan en in het wilde weg aanwijzingen gaan roepen, het beter staan te weten of schreeuwen dat die pijn of dat vervelende gevoel gewoon weg moet. Maar serieus, ik sta echt alleen maar in de weg. Niet mee bemoeien dus. Bovendien bleek dat die dingen die ik zo nu en dan op en rond mijn borst voel, te maken hebben met een verkeerde ademhaling. Te hoog en te snel, te oppervlakkig. Mijn hart functioneert prima zei de dokter en de waardes in mijn bloed waren om jaloers op te zijn.

Wat dan wel?
Ik ga dus proberen minder in paniek te schieten en meer te luisteren naar mijn lichaam als het bepaalde signalen geeft. En met luisteren wordt iets anders bedoeld dan oordelen of er een negatieve lading aan geven. Wat wil mijn lichaam me zeggen? Te vergelijken met actief luisteren naar iemand in plaats van je eigen ervaringen door het gesprek heen te blèren. Luisteren. Voelen. En daar de juiste acties op ondernemen. Ademhalingsoefeningen in mijn geval, twee keer per dag.

En voor mij het belangrijkst: vertrouwen op mijn lichaam. Want die is de piloot.